Geweldloze Communicatie – Idealisme tegenover realisme

Geweldloze Communicatie, Marshall B. Rosenberg (1934–2015)

Idealisme tegenover realisme: aandachtspunten en uitdagingen

Marshall Rosenberg was een Amerikaanse psycholoog en de grondlegger van het model van Geweldloze Communicatie. Zijn uitgangspunt is dat we in staat zijn tot geweldloze communicatie door objectief waar te nemen, bewust te worden van én het uiten van onze emoties en behoeften, en door het vermijden van moralistische oordelen.

Het doel van Geweldloze Communicatie is het opbouwen van relaties die gebaseerd zijn op gelijkwaardigheid, eerlijkheid en empathie, zodat de behoeften van alle betrokkenen worden erkend en vervuld.

Toch vraag ik me, zeker in deze tijd, af: hoe haalbaar is dit ideaalbeeld? In dit artikel bekijk ik de stappen van Geweldloze Communicatie, en onderzoek ik hun toepasbaarheid en realisme in de praktijk.

De vier stappen van Geweldloze Communicatie (volgens Rosenberg):

1. Waarnemen zonder oordeel
2. Het uiten van gevoelens
3. Het bewust worden van behoeften
4. Een concreet verzoek doen

Stap 1: Waarnemen zonder oordeel

Waarnemen zonder oordeel is bijna onmogelijk. Vanuit onze instinctieve drang tot overleven en veiligheid, zijn we, of beter gezegd: ons limbisch systeem, geneigd snel te beoordelen of iets of iemand een bedreiging vormt.

Hierdoor trekken we vaak snelle conclusies over anderen, wat leidt tot een zwart-wit interpretatie van hun gedrag. Is die conclusie negatief, dan hebben we instinctief gezien twee opties: de ander de schuld geven, of onszelf. Welke van de twee je kiest, hangt sterk af van de mate waarin je een positief zelfbeeld hebt ontwikkeld.

Kies je ervoor om iemand openlijk te beschuldigen, dan is de reactie vaak voorspelbaar: de ander zal je aanval spiegelen met een tegenaanval of zich terugtrekken in verdediging of verontschuldiging, vaak met onderliggende boosheid.

Daarom lijkt het idealistisch om volledig zonder oordeel te kunnen waarnemen. Wat daarentegen wel realistisch is, is het bewust worden van je (voor)oordelen. Oordelen die ik regelmatig hoor in mijn coaching praktijk, zijn bijvoorbeeld:

• “Die persoon is dominant”
• “Ze is zo onverschillig”
• “Hij loopt de kantjes eraf”

Zulke uitspraken klinken geloofwaardig, maar zijn in feite interpretaties van gedrag, niet neutrale observaties. Vaak zijn we ons er niet van bewust dát we oordelen. Deze oordelen zijn diepgeworteld, ontstaan automatisch, en zijn nauwelijks te voorkomen. Wat je wél kunt leren, is bewust worden dat je oordeelt, om vervolgens dat oordeel te parkeren en te proberen feitelijk waar te nemen. Voor veel mensen is dat een uitdaging.

Zelfveroordeling: een belangrijke valkuil bij waarnemen

Niet alleen oordelen we over anderen; ook over onszelf. Dat wordt nog lastiger wanneer het gedrag van een ander als kwetsend of intimiderend wordt ervaren.

Zelfveroordeling en zelfverwijt ontstaan vaak al in de kindertijd. Veel ouders, vooral in oudere generaties, voedden hun kinderen op met straf en beloning en soms ook met verbaal geweld. Herhaaldelijke opmerkingen dat je nu eenmaal, stom, dom, lastig, egoïstisch, lui, onhandig of onnadenkend bent, internaliseren we als waarheid. Ze worden onderdeel van onze innerlijke psyché, in de vorm van een Innerlijke Criticus: een stem of deel van jezelf dat je streng beoordeelt, net zoals (een van) je ouders vroeger deden.

Deze innerlijke kritiek zorgt ervoor dat je je schuldig voelt of schaamt als je niet voldoet aan normen, verwachtingen of eisen. Je betrekt kwetsend gedrag van anderen op jezelf en gaat nog harder je best doen, vaak ten koste van jezelf.

Iedereen heeft een Innerlijke Criticus

Deze innerlijke stem bevat overgeërfde oordelen, normen en waarden van je ouders. Als je dat beseft, kun je gaan inzien: dit was hun waarheid, niet de jouwe. Het was hun manier van reageren, vaak onbewust en gebaseerd op hun eigen tekortkomingen.

De uitdaging is om met zelfcompassie naar je eigen handelen te kijken. Dat betekent: zonder oordeel. Stel jezelf liever de vraag: Aan welke behoefte werd in mijn kindertijd niet tegemoetgekomen? Dat is pijnlijk om te erkennen. Het betekent erkennen dat je ouders mogelijk niet konden voldoen aan je fundamentele behoefte aan liefde, veiligheid, geborgenheid of steun.

Oefening; Bewust worden van de Innerlijke Criticus.

Sta aan het eind van de dag even stil bij al die momenten waarin een deel in jou tegen jou zegt: Ik moet…, Ik had moeten…. Dat had ik niet moeten doen.

Noteer deze gedachten en onderzoek welk oordeel eraan ten grondslag ligt.

Je persoonlijkheid bestaat uit meerdere ‘ikken’

Je persoonlijkheid is het resultaat van je aangeboren karakter in interactie met alles wat je hebt meegemaakt. Denk aan:

• Opvoeding
• De reacties van je ouders (knuffels, goedkeuring, afkeuring)
• Je plek in het gezin
• Cultuur en religie

Om geaccepteerd en geliefd te worden, ontwikkel je bepaald gedrag. Het ene kind leert zich aan te passen, het andere gaat juist de strijd aan of eist aandacht op. Inzicht in dit innerlijke krachtenveld is essentieel om los te komen van zelfveroordeling, en daarmee ook van het oordelen over anderen.

Lees meer over: Wie ben ik allemaal?

Als je de ander de schuld geeft, blijf je zelf buiten schot

Stel: je verwijt een collega dat hij altijd zijn zin doordrijft. Dan vermijd je te kijken naar je eigen moeite om voor jezelf op te komen. Of: je voelt afkeer wanneer je ziet hoe twee mensen elkaar liefdevol knuffelen, misschien omdat jij moeite hebt met intimiteit.

Anderen de schuld geven betekent dat je de verantwoordelijkheid voor je eigen gevoel bij de ander legt. Dat is een onmogelijke verwachting. Alleen jij bent verantwoordelijk voor je welzijn en geluk.

De ander spiegelt je een persoonlijke uitdaging. Elk oordeel dat je hebt, verbergt pijn, onmacht of een onvervulde behoefte in jou. De echte uitdaging? Je kwetsbaarheid tonen, zonder verwijt of verontschuldiging.

Oefening: De spiegel van de ander

Denk aan iemand die je gekwetst heeft. Bedenk drie mogelijke oorzaken voor het gedrag van deze persoon.

• Welke behoefte probeerde hij of zij wellicht te vervullen?
• Welke spiegel krijg je voorgehouden?
• Wat is je uitdaging?

Handvatten bij waarnemen zonder oordeel

Het waarnemen zonder oordeel is zowel bij Geweldloos communiceren als bij de regels van feedback geven, de eerste stap. Beschrijf feitelijk wat je ziet of hoort in een concreet voorbeeld wat iemand doet of zegt, vanuit je eigen waarneming. (Ik zie….., Ik hoor……) Vermijdt te benoemen wat je denkt of vindt en vermijdt oordelende woorden als; vervelend, irritant, dominant, overheersend, onverschillig, arrogant etc.

Oefening: Waarnemen zonder oordeel

Doe deze oefening samen met een vriend(in). Observeer samen iemand (bijvoorbeeld op een terras of in een talkshow). Schrijf individueel op wat je ziet en hoort. Lees het daarna voor aan elkaar en geef feedback:

• Wat is feitelijk?
• Wat is interpretatie?
• Wat is een oordeel?

Stap 2 – Verwoorden wat er emotioneel in je leeft

Om te kunnen verwoorden wat er emotioneel in je leeft, moet je in staat zijn je emoties te herkennen, erkennen en uiten.

In de dertig jaar dat ik me, zowel persoonlijk als professioneel, bezighoud met het omgaan met emoties, zie ik dat veel mensen nog steeds moeite hebben met deze drie stappen. Vaak wordt “emoties beheersen” verward met het onderdrukken, negeren, verdoven of wegredeneren van gevoelens.

Iedereen heeft emoties. Ze zijn universeel, aangeboren, en dus hoef je ze niet aan te leren — maar je moet ze herontdekken. Dat vraagt om een open, onderzoekende houding. Want iedereen ontwikkelt zijn eigen strategie om níet met emoties om te gaan:

Er zijn talloze strategieën om niet te hoeven voelen. Je kunt emoties wegredeneren, bagatelliseren, negeren of afleiden met werk, verslavingen of drukte. Maar op de lange termijn vervreemd je daarmee van jezelf en van anderen.

Wil je weten op welke manier jij je gevoelens ontwijkt?

Emoties verwoorden vraagt om kwetsbaarheid

Je kwetsbaar voelen betekent dat je bijvoorbeeld onzeker, angstig, machteloos, verdrietig of gekwetst bent. Dat zijn gevoelens die we vaak liever verbergen, uit angst voor afwijzing of veroordeling. Toch kan juist het bespreekbaar maken van je kwetsbaarheid helend werken, vooral binnen een relatie. Het opent de deur naar echte verbinding. Als je jezelf laat zien met je gevoeligheden, kan de ander rekening met je houden en jou beter leren kennen.

In onze westerse maatschappij, waarin prestatie en succes centraal staan, zijn kwetsbaarheid en gevoeligheid vaak taboe. Terwijl we allemaal kwetsbaar zijn als we verlangen, pijn voelen of geraakt worden.

Jezelf zijn, of zijn zoals er van je verwacht wordt?

Het toelaten van emoties en kwetsbaarheid kan een levenslang proces zijn. Het vraagt dat je steeds weer onderzoekt: wie ben ik echt? Veel mensen denken dat ze “ nu eenmaal zo zijn”, maar in werkelijkheid beschrijven ze vaak gedrag dat is ontstaan om gewaardeerd of geaccepteerd te worden. Misschien zit je in een soort innerlijke gevangenis, waarin je al je gevoelens en verlangens verborgen houdt om maar ‘goed genoeg’ te zijn.

Maar besef:
Je bént niet je gedrag.
Je bént niet alleen maar ‘de sterke’, ‘de aardige’, ‘de stille’ of ‘de helper’.

Onder die lagen zit een authentiek zelf dat wil voelen, verlangen en zichzelf uiten. Daarvoor is bewustzijn nodig en lef om tevoorschijn te komen.

Wat bescherm je eigenlijk?

Door jezelf beter te leren kennen, ontdek je welke kwetsbaarheid of oude gekwetstheid je probeert te beschermen. Vaak ligt de oorsprong in je jeugd:

• Wat werd er van je verwacht?
• Waar was je bang voor?
• Waar schaamde je je voor?
• Wat mocht je niet zijn?
• Welke conclusies trok je toen over jezelf?

Je antwoorden op die vragen helpen je om te begrijpen wat er in jou leeft en wat misschien al jaren verborgen zit.

Bewust worden van triggers

Niet elke emotie is zinvol om direct te communiceren, zeker niet bij heftige emoties zoals intense woede, verdriet of angst. Die emoties worden vaak aangewakkerd door triggers: prikkels van buitenaf (iets wat je ziet, hoort, ruikt of voelt) die een oude, pijnlijke herinnering activeren.

Je overlevingsbrein registreert die situatie als bedreigend, ook al is er feitelijk niets aan de hand. Je rationele denken wordt uitgeschakeld, en je reageert vanuit een oud patroon.

Triggers zijn vaak verbonden met onvervulde behoeften of pijnlijke ervaringen uit je kindertijd, zoals:

• Gezien en gehoord willen worden
• Bevestiging nodig hebben
• Vrij willen zijn en je eigen keuzes mogen maken
• Steun nodig hebben
• Emotionele veiligheid nodig hebben
• Invloed willen hebben

In intieme relaties komen deze behoeften vaak het sterkst naar voren. Ook kunnen triggers teruggrijpen op ervaringen van emotionele verwaarlozing, kritiek, mishandeling of seksueel misbruik. Wanneer je getriggerd wordt, voelt het alsof je terug in de tijd bent.
Je reageert vanuit een kind ervaring waarin je totaal machteloos was, in plaats van als volwassene in het hier en nu, waarin je opties hebt om te reageren.

De complexiteit van emoties

Het is idealistisch om te denken dat het uiten van emoties een eenvoudige stap is binnen Geweldloze Communicatie. Realistisch gezien is het voor veel mensen een jarenlang proces. Het vraagt het aangaan van een innerlijk gevecht gevormd door de invloeden van je jeugd, je opvoeding en je persoonlijke geschiedenis.

Ik beschrijf de complexiteit van emoties uitgebreider in mijn boek ABC van 15 emoties. Hierin krijg je inzicht in het constructieve én destructieve aspect van vijftien veelvoorkomende emoties. Het helpt je om je eigen verhouding tot emoties beter te begrijpen. Sommige mensen hebben bijvoorbeeld makkelijk toegang tot verdriet, maar vinden het lastig om boosheid te voelen of toe te laten en andersom.

Stap 3 – Verwoorden van je behoeften

Ieder mens wordt geboren met primaire behoeften, zoals de behoefte aan veiligheid, geborgenheid en liefde. Deze verdwijnen niet naarmate je opgroeit, maar transformeren naar volwassen behoeften, zoals erkenning, waardering, autonomie, verbinding en gezien en gehoord worden.

Onze behoeften motiveren ons gedrag. Ze vormen de drijvende kracht achter alles wat we doen om ons welzijn te behouden of te herstellen. Toch proberen veel mensen hun behoeften te vervullen via destructieve strategieën, zoals overmatig eten, drinken, werken, gamen of consumeren. Deze manieren geven op korte termijn verlichting, maar vervullen de diepere behoefte niet.

De mythes van Maslow

De psycholoog Abraham Maslow publiceerde in 1943 een bekende theorie over basisbehoeften, gegoten in een hiërarchisch model: de piramide van Maslow. Volgens zijn oorspronkelijke theorie streven mensen ernaar eerst hun basisbehoeften (zoals eten, onderdak en veiligheid) te vervullen, voordat ze toekomen aan hogere behoeften zoals liefde, waardering en zelfontplooiing.

Maar die hiërarchische volgorde is achterhaald. In de praktijk blijkt dat mensen evengoed behoefte kunnen hebben aan schoonheid, creativiteit of zingeving, terwijl ze tegelijkertijd worstelen met onzekerheid, ziekte of armoede. Behoeften zijn geen trapladder, maar een dynamisch geheel.

Meer informatie over de verschillende behoeften die we hebben.

Het contact met je behoeften kwijt zijn

Veel mensen raken het contact met hun diepere behoeften kwijt door opvoeding waarin aanpassen, presteren, gehoorzamen aan sociale verwachtingen of culturele normen centraal stond en waarin levenspaden als vanzelfsprekend worden gevolgd (opleiding, werk, gezin)

Onvervulde behoeften kunnen zich op allerlei manieren kenbaar maken:

• Frustraties
• Boosheid of prikkelbaarheid
• Oordelen over anderen
• Somberheid of ontevredenheid
• Oordelen over anderen en zelfoordeel.

Het is de kunst om deze signalen te vertalen naar de behoefte die eronder ligt.

Bewust worden van je behoeften

Het is idealistisch om te denken dat iedereen gemakkelijk toegang heeft tot zijn sociale en emotionele behoeften. In werkelijkheid vraagt het om radicale eerlijkheid naar jezelf. Je moet bereid zijn om:

• Je eigen normen en waarden onder de loep te nemen
• Aangeleerd gedrag (dat voortkomt uit schaamte of schuld) te onderzoeken
• Je aanpassingsmechanismen en verplichtingen opnieuw te bekijken

Veel mensen zijn zich nauwelijks bewust van wat ze nodig hebben, juist omdat ze zo druk bezig zijn om te voldoen aan verwachtingen van anderen of zichzelf. Bewustwording betekent: durven voelen wat je eigenlijk mist, waar je naar verlangt, en wat je echt nodig hebt, los van wat hoort of verwacht wordt.

Wat Geweldloze Communicatie leert over behoeften

Marshall Rosenberg schreef:

“Als we kunnen leren om via empathie contact te maken met de behoefte in ons die niet vervuld is, en vervolgens kijken naar het deel dat probeerde die behoefte te vervullen, dan kunnen we beter begrijpen wat er leeft in onszelf én in anderen.”
Uit: De taal van de vrede

Geweldloze Communicatie helpt je dus om op een open, constructieve manier uit te zoeken wat je nodig hebt, in plaats van automatisch in frustratie, manipulatie of compensatie gedrag te schieten.

Een van de belangrijkste doelen van Geweldloos communiceren is dat je leert hoe je op een constructieve, open manier je behoeftes probeert te vervullen. In plaats van te gaan drinken, overeten of je verliezen in gamen, kun je je afvragen wat voor emotionele behoefte niet vervuld wordt.

De uitdaging van behoeftebewustzijn

Mijn ervaring, zowel persoonlijk als in het coachen van honderden cliënten, is dat maar weinig mensen een helder bewustzijn hebben van hun emotionele behoeften. Vaak is er wel frustratie, spanning of verdriet, maar is het lastig te benoemen wat daaronder ligt. En je kunt pas verwoorden wat je nodig hebt, als je eerst:

• Weet wat je voelt
• Weet wat je bezig houdt
• Voelt waar je écht naar verlangt
• Herkent wat je mist

Veel gedrag is in feite compensatie voor wat je diep vanbinnen nodig hebt. Shoppen, scrollen, snoepen, pleasen of jezelf verdoven zijn allemaal strategieën die tijdelijk afleiden van een innerlijke leegte.

Veelgebruikte ‘gevoelens’ die geen emoties zijn

Wanneer mensen proberen te zeggen hoe ze zich voelen, hoor je vaak zinnen als:

• “Ik voel me niet serieus genomen.”
• “Ik voel me bekritiseerd.”
• “Ik voel me afgewezen.”
• “Ik voel me gebruikt.”

Maar dit zijn geen emoties. Het zijn oordelen of interpretaties van wat de ander doet, vaak verkapte kritiek. De kans is groot dat de ander zich verdedigt of terugtrekt, in plaats van in verbinding te gaan, als je dit uitspreekt.

Wil je een duidelijk overzicht van wélke woorden échte gevoelens benoemen? Vraag dan via het contactformulier de lijst met emoties aan.

De realiteit is dat weinig mensen geleerd hebben om hun gevoelens en emoties te benoemen. Weinig mensen zijn in de kindertijd uitgenodigd en geholpen om te vertellen wat er emotioneel in hen leefde.

Oefening – Je behoefte benoemen

Aan wie of welk gedrag heb jij je recentelijk geërgerd?
Onderzoek welke behoefte bij jou in die situatie niet is vervuld. Bijvoorbeeld:

• Je ergert je aan iemand die steeds te laat komt → Misschien heb je behoefte aan respect of betrouwbaarheid.
• Je stoort je aan een collega die je niet groet → Misschien heb je behoefte aan erkenning of verbinding.

Door je frustratie te vertalen naar een behoefte, verschuift je houding van oordeel naar openheid, kwetsbaarheid en verbinding.

Stap 4 – Een verzoek formuleren

Een verzoek dat écht effect heeft, is duidelijk, positief geformuleerd en komt voort uit een oprechte behoefte. Het is geen verkapte eis, geen manipulatie en geen schuldinductie. Het is een uitnodiging tot verbinding.

De vierde stap binnen Geweldloze Communicatie sluit aan bij wat ook in feedbacktrainingen wordt geleerd: formuleer gewenst gedrag in positieve bewoordingen.

Wat is een verzoek en wat niet?

Een verzoek is iets wat je graag zou willen dat de ander doet, omdat het bijdraagt aan jullie beider welzijn, niet omdat jij het eist of omdat de ander je anders afwijst, boos wordt of teleurgesteld raakt. Een verzoek is dus:

• Concreet: de ander begrijpt precies wat je vraagt
• Positief: je zegt wat je wél graag zou willen, niet alleen wat je níet wilt
• Vrijblijvend: de ander mag nee zeggen, zonder consequenties
• Empathisch: je houdt ruimte voor de gevoelens en behoeften van de ander

Daarmee verschilt een verzoek van:

• Een eis (je verwacht gehoorzaamheid of aanpassing)
• Een manipulatie (je probeert onbewust te sturen via schuld, schaamte of angst)
• Een verkapt oordeel (je verzoekt iets, maar je toon of woorden impliceren afwijzing)

Vanuit geweldloze communicatie is het belangrijk dat een verzoek geen eis of een verkapte eis is. Als een verzoek ruikt naar verkapte kritiek gaat het niet werken. Dat kun je horen in de toon waarop het verzoek wordt uitgesproken. Een andere valkuil bij het formuleren van een verzoek is emotionele manipulatie. Zonder dat we ons er bewust van zijn, worden we gemanipuleerd, maar we manipuleren zelf ook om onze zin te krijgen. De een is gevoelig voor complimenten en een ander komt in actie omdat hij zich anders schuldig voelt of geen ‘nee’ durft te zeggen. Manipulatie is gedrag waarbij iemand op een indirecte manier iets van je gedaan krijgt. Het is erop gericht om je, zonder een open en directe communicatie, te beïnvloeden. Je krijgt geen eerlijke kans om te besluiten iets wel of niet te doen. De manipulator richt zich bijvoorbeeld op schuldgevoel, angst voor kritiek of afwijzing. Om dat je je niet schuldig wilt voelen of afgewezen wilt worden, stem je in met iets wat je eigenlijk niet wilt.

Lees meer over manipulatiegedrag in het artikel: Wanneer ben jij manipuleerbaar?

Valkuilen bij het formuleren van een verzoek

1. Verkapte kritiek: “Ik zou willen dat je eens wat meer je best doet.”

Deze zin klinkt als een verzoek, maar de ondertoon is kritisch. De ander hoort vooral wat hij of zij niet goed doet. De kans op weerstand is groot.

2. Negatief geformuleerd: “Ik wil dat je niet meer zo onverschillig reageert.”

Dit zegt wat je niet wilt, maar niet wat je wél verlangt. Het is veel effectiever om te zeggen:

“Ik zou graag willen dat je me aankijkt en iets terugzegt als ik iets deel.”

3. Emotionele manipulatie:

Soms gebruiken we schuld, angst of slachtofferschap om de ander iets te laten doen:

“Als jij me echt zou waarderen, zou je wel meegaan.”
“Laat maar, het zal wel weer te veel moeite zijn…”

Dit soort communicatie ondermijnt vertrouwen en openheid. De ander voelt zich onder druk gezet en komt niet vanuit een vrij gevoel tot een keuze.

Bij een oprecht verzoek hoort ruimte voor bezwaar

Een verzoek wordt een eis, zodra je er geen nee op kunt verdragen. Je sluit het gesprek af en creëert afstand. Soms niet eens door de woorden, maar door de toon of de non-verbale signalen die erbij komen kijken.

Misschien zegt de ander nee. Dat kan teleurstellend zijn, maar het biedt ook een kans: om samen te zoeken naar een alternatief dat voor beide partijen werkt. In die zin is Geweldloze Communicatie geen techniek, maar een levenshouding die gericht is op eerlijkheid, gelijkwaardigheid en wederzijdse empathie.

Bij een oprecht verzoek:

• Sta je open voor een ander perspectief
• Onderzoek je samen wat wél mogelijk is
• Is ‘nee’ het begin van dialoog, niet het einde ervan

Dit is een belangrijk onderdeel van Geweldloze Communicatie. Verbinding ontstaat als je open bent over je behoefte, ruimte laat voor een ‘nee’ en de ander serieus neemt in diens eigen behoeft. Wanneer je geen ruimte laat voor een bezwaar, is je verzoek een eis. Een verzoek vanuit Geweldloze Communicatie stelt je in staat om je kwetsbaarheid te tonen:

• “Ik voel me onzeker als je me negeert. Zou je me willen laten weten als je boos op me bent?”
• “Ik heb behoefte aan rust. Zou je even tien minuten stil kunnen zijn?”

Dat is spannend, maar het opent de deur naar wederzijds begrip.

Oefening – Verzoek formuleren

1. Denk aan een situatie waarin je je stoorde aan iemand.
2. Stap 1: Wat gebeurde er feitelijk?
3. Stap 2: Wat voelde je daarbij?
4. Stap 3: Welke behoefte werd er niet vervuld?
5. Stap 4: Wat zou je de ander willen vragen dat wél bijdraagt?

“De manier waarop we een verzoek doen, bepaalt of we bijdragen aan verbinding of aan verwijdering.”
Marshall Rosenberg

Afronding – Tussen ideaal en realiteit

Geweldloze Communicatie is geen methode die je ‘even leert’, maar een manier van leven die vraagt om zelfonderzoek, moed, eerlijkheid en oefening. Het nodigt je uit om steeds opnieuw de brug te slaan tussen je binnenwereld en de buitenwereld, tussen jouw behoeften en die van de ander.

Marshall Rosenberg schetst een krachtig ideaal: een samenleving waarin mensen hun gevoelens en behoeften openlijk durven delen, zonder oordeel, zonder schuld, en met oog voor verbinding. Dat ideaal kan in onze complexe realiteit soms ver weg lijken, zeker wanneer je getriggerd wordt, je gekwetst voelt, of gevangen zit in oude patronen.

Toch begint elke vorm van verbinding met één stap: bewustwording.

Door stil te staan bij je oordelen, je emoties serieus te nemen, je behoeften te erkennen en je verlangens uit te spreken in de vorm van een open verzoek, streef je naar een oprechte poging tot contact met jezelf en de ander. Geen perfecte communicatie, je hoeft het niet foutloos te doen. Je hoeft alleen bereid te zijn om jezelf waarachtig te ontmoeten en de ander. Misschien is dat uiteindelijk de meest geweldloze daad.

Wat is ervoor nodig?

De eerste stap is bereidheid. De moed om jezelf echt onder ogen te zien, ook de delen die je misschien liever niet ziet. Dat kan confronterend zijn. Misschien denk je dat je nuchter bent, terwijl je eigenlijk heel gevoelig bent. Dat was ook mijn eigen ervaring.

Op jonge leeftijd raakte ik het contact met mijn emoties kwijt. Jarenlang heb ik gezocht naar manieren om weer te kunnen voelen en mezelf te accepteren als gevoelsmens. Deze zoektocht heeft mij veel geleerd, naast de vele opleidingen, zet ik mijn kennis en ervaring, nu in om anderen hierin te begeleiden.

Wat levert het je op?

Wanneer je emoties in jezelf leert herkennen én erkennen, kun je je op alle gebieden in je leven beter uitdrukken. Je relaties worden hechter en echter. Als je deelt wat je voelt, kunnen anderen met je meeleven en ontstaat er verbinding. Je ontdekt wat er écht speelt bij jezelf én bij de ander. Zo ontstaat er betrokkenheid en begrip.

Als je afsluit voor je gevoelens, sluit je jezelf ook af voor steun, begrip en verbondenheid. Je raakt vervreemd van wie je bent en van de mensen om je heen. Maar wie zichzelf accepteert, inclusief emoties, wordt veerkrachtiger en empathischer. Dat is niet alleen goed voor je mentale gezondheid, maar ook voor je lichamelijke welzijn.

Copyright: Marja Postema Emotionele Intelligentie Academie

Wil je meer leren voelen en benoemen van je emoties?

Je kunt leren jezelf te accepteren, inclusief al je gevoelens en behoeften.

Je kunt leren:

• Contact te maken met je innerlijke beleving
• Je emoties te gebruiken als bron van informatie en kracht
• Om te gaan met moeilijke emoties zoals angst, boosheid en verdriet
• Gevoelens te integreren in je dagelijkse keuzes en relaties
• Emoties te zien als kompas in je leven

Ik, Marja Postema, help je graag d.m.v. individuele coaching 

Neem contact op via het contactformulier dan gaan we kijken wat voor jou de beste aanpak is.

Een intake-, kennismakingsgesprek is gratis.

OPLEIDING EMOTIONEEL MEESTERSCHAP

Voor iedereen die al bezig is met bewustwording en persoonlijke ontwikkeling.

Voor iedereen die behoefte heeft aan verdieping, verheldering en aan het oplossen van hardnekkige patronen.

Voor iedereen die vat wil krijgen op verschillende vormen van conditionering.

De opleiding is geaccrediteerd door verschillende beroepsverenigingen.

Meld je aan via het contactformulier voor een gratis intake/kennismakingsgesprek

Zowel de coaching als de opleiding is in Amersfoort.